Geloven te zien
In de meermalen bekroonde film De zee die denkt speelt regisseur Gert de Graaff in op de ervaringen die de kijker heeft tijdens het kijken. De film handelt over de illusie van het zien en de illusie van het zijn.
Sommige scènes bevatten vervreemdende perspectiefgrapjes die de natuurwetten tarten. De kijker tuint er steeds weer in, hij wordt bedrogen en belazerd. Waar kijkt hij naar? Is het een documentaire of een speelfilm? Is het fictie? Of is het echt? En wat is dat dan ‘echt’.
Filmmontage kan de toeschouwer op duizelingwekkend veel manieren op het verkeerde been zetten. Niet alleen optische illusies laten je iets anders zien en denken dan wat er is, montage doet dit op een nog veel sterkere, subtielere manier. Wie al dacht goed te kunnen kijken komt bedrogen uit
Aan de hand van vele aansprekende voorbeelden - zowel uit zijn eigen film als uit talloze andere films -geeft de regisseur een kijkje achter de schermen. En zet hij het publiek, met een interactieve presentatie, regelmatig op het verkeerde been.
Gert de Graaff studeerde cum laude af aan de Filmacademie met zijn eindexamenfilm Twee. over kwantummechanica en optische illusies. Daarna regisseerde hij zijn eerste (speel)film De zee die denkt, waarmee hij onder andere de Joris Ivens Award van het IDFA filmfestival won. De Graaff geeft veelvuldig les op allerlei instituten in beeldgrammatica en de inhoudelijke aspecten van montage. Momenteel werkt hij aan een nieuwe film.
