Hoerenlopen is niet normaal

Iedere opgroeiende man in onze maatschappij voelt wellicht weleens de aandrang om een ander eens flink in elkaar te rammen – om wat voor reden dan ook. In dat geval, zo hebben we collectief besloten, past het in het proces van volwassenwording om die driften te kanaliseren en te leren beheersen. Het in elkaar slaan van een ander mens is bij wet verboden, maar bovenal vinden we dat onfatsoenlijk. Wij creëren geen van overheidswege gereguleerde en gelegaliseerde kaste van 'dienstverleners' die zich betaald in elkaar moeten laten meppen. Wij vinden dat iedereen maar dient te leren z'n handen thuis te houden.

Bij prostitutie redeneren we heel anders. Iedere opgroeiende man in onze maatschappij voelt wel eens de aandrang om seks te hebben met een vrouw, zonder dat je echt contact hoeft te maken. Gewoon een wip. De makkelijkste manier om die behoefte te bevredigen is om naar de hoeren te gaan. In dat geval, zo hebben we collectief besloten, moet deze behoefte gefaciliteerd worden. De wetgeving is erop gericht om een en ander voor de dienstverlenende vrouwen enigszins aanvaardbaar te houden. Maar er is bijna niemand die de behoefte zelf kritisch bevraagt. Waarom zeggen we eigenlijk als maatschappij ook in dit geval niet dat het tot het proces van emotionele volwassenwording behoort om deze driften te kanaliseren?

Met de opheffing van het bordeelverbod in 2000, is vrijwillige prostitutie in Nederland legaal en dus normaal geworden. De klanten gaan sindsdien vrijuit en daardoor namen de misstanden toe. De meerderheid van de prostituees werkt nog altijd onder dwang. Hun vrijheid is relatief. Toch is er een hardnekkig beeld dat vrijwillige prostitutie bestaat en dat sekswerk gewoon werk is. Zijn we niet doorgeschoten in onze liberale houding tegenover prostitutie en hoerenlopers? En waarom zijn we zo benauwd voor een moreel oordeel?

Karina Schaapman is raadslid voor de PvdA in Amsterdam. Samen met Amma Asante analyseerde ze de Amsterdamse prostitutiebranche in de notitie ‘Het onzichtbare zichtbaar gemaakt’. Over haar turbulente jeugd en ervaringen als prostituee schreef ze het boek ‘Zonder moeder’ (2004), waarvan op 8 maart een Engelse vertaling verschijnt. In 2000 verscheen haar boek ‘Schoolstrijd. Ouders op de bres voor beter onderwijs’.

Mr.drs. Marjan Wijers is zelfstandig onderzoeker en consultant op het gebied van mensenhandel en mensenrechten. Zij werkte als onderzoeker bij het Verwey-Jonker Instituut, als juridisch beleidsmedewerker bij het Clara Wichmann Instituut en als projectleider bij de Stichting tegen Vrouwenhandel. Zij publiceerde diverse artikelen over vrouwenhandel, prostitutie en opheffing van het bordeelverbod. Prostitutie is volgens haar geen ‘gewone arbeid’ maar wel arbeid. Prostituees moeten dezelfde rechten hebben als andere werkers. Dit biedt de beste bescherming tegen geweld en uitbuiting.

Aletta Jacobs en de Aletta Jacobs Lezing
In 1871 werd Aletta Jacobs (1854-1929) als eerste vrouwelijke student toegelaten tot de universiteit. Zij studeerde geneeskunde en promoveerde op 8 maart 1879. Sinds 1982 organiseert Studium Generale de Aletta Jacobs Lezing als eerbetoon aan haar persoon en haar werk.