Wie schrijft brengt de doden tot leven en zal zelf ook eeuwig leven. Toch?
‘Maar ik zal heerlijk in mijn vers herrijzen’, schreef Willem Kloos. Iedereen gaat dood en niemand weet wat er na of achter de dood ligt. Maar we praten er graag over: Gilgamesj zocht de onsterfelijkheid, Odysseus sprak met de doden, Jezus stond uit de dood op.
Marjoleine de Vos gaat in gesprek met schrijver Willem Jan Otten over de kracht van het mythologische, de mythe in het eigen leven en in de poëzie.
Over de manier waarop we betekenis geven aan eten, maar ook over hoe we in eetmataforen denken en praten om duidelijk te maken wat belangrijk voor ons is.
Zonder de taal van de mythe, dus zonder verhalen waarin het onmogelijke niet geschuwd wordt om het mogelijke te verhelderen, kunnen we onszelf en onze levens niet begrijpen.
Waarom zouden we ons zorgen maken over de toekomst van de aarde?
Hoe vaak hoor je niet zeggen dat geld niet gelukkig maakt? Eerder dan een uitspraak is hier sprake van een slogan, die nauwelijks nog beargumenteerd hoeft te worden.
Hoe wenselijk is het dat we allemaal geslaagd, gelukkig en aangepast zijn? Geven de apartelingen de wereld niet juist kleur?
